نامه من به قلبم😊:

سلام محبوبم یک سال از آشناییمان گذشت…

یادم می‌آید که پس از اعتکاف منتظر پاسخ تو بودم چون زود گذشت و میگذرد…
یادت باشه آغاز زندگیمون با آغاز ولادت حضرت علی و اون هم با اعتکاف گره خورده…
این ازدواج به اسم خودش گره خورده و به خودسازی گره خورده…
عجب گره تو گره ای شد، تا باشد از این گره ها…
گره ای که بتونه تو رو از فرش تا عرش ببره… مگه آدم دیگه غیر این چی باید بخواد…
گاهی ما آدم ها به قول رفقا پا بازی در میاری و خودمون رو به دام صیاد نمیندازیم…
آقا جان مولایم علی، خودت ما رو شکار کن و با خودت تا عرش ببر وگرنه که اگر کار دست ما باشد کار به جایی نمیرسد…

مریم جان خیلی دوستت دارم به همان اندازه که محتاج نفسیم…
زندگی بدون تنفس برای انسان ممکن نیست و زندگی بدون تو برای من…

سختی ها و ناملایمات می آیند و میروند، خوشی ها و لذت ها می آیند و میروند اما این من و تو هستم که باید باشیم و از همه آن ها لذت ببریم، درس بگیریم و زندگی را بهتر از پیش، پیش ببریم…
اما نه هر زندگی ای، زندگی ای که در آن بوی خدا باشد…

کلام آخرم اینکه نمیدانم شاید با برخی اتفاقات فکر کنم که لایقت نیستم و توانایی رساندنت به آرزو هایت را ندارم یا چه بسا به وسیله من محدود شده باشی و نتوانی به آن ها برسی اما درخواستم از تو اینست که بخاطر تمام این ها حلالم کنی و برایم آرزوی شهادت کنی شاید روزی از دستم خلاص شوی…

همسفر ابدی ات، حسین😊